Week 7
Zondag
5 oktober
tot
zaterdag
11 oktober |
Zondag en maandag
Zoals ik vorige week schreef waren er veel gasten op het terrein i.v.m. een conferentie. De kerkzaal zat dan ook voller dan anders. De samenkomst werd een half uur eerder gehouden omdat de conferentiegangers nog een bijeenkomst zouden hebben. Het was weer een dienst van bemoediging en gebed.
Annette en Jan trokken veel met het Vlaamse echtpaar op, zij hadden hen jaren geleden al leren kennen en ook wij werden regelmatig bij hen betrokken. Dat was heel gezellig.
Ze hadden bedacht dat het wel leuk zou zijn om nog een keer met alleen Nederlandstaligen een uitje naar Kimbe te maken, en dan speciaal naar het hotel-restaurant Liamo. Onze Vlaamse vrienden waren daar nog nooit geweest, dus aan het begin van de week zijn wij met drie stellen op stap gegaan. Eind van de middag vertrokken we en eerst maakten we een rondje langs de winkels en daarna zijn we lekker gaan zitten in het leuke prieel van Liamo. Het grappige is dat je gewoon je eigen koffie, etc. kunt meenemen en daar gebruiken zonder onbeleefd te zijn. Annette is altijd voorzien van haar mand met thermoskannen koffie en water voor thee met toebehoren. Het was een heerlijke avond en zo’n prachtig uitzicht. Toen het donker geworden was zijn we naar de eetzaal gegaan, daar waren intussen nog meer conferentiegangers, dus het was een gezellige drukte. Maar wij hadden onze eigen “Hollandse tafel”. Annette had een gezelschapsspelletje meegenomen, dat hebben we een paar keer gespeeld. Sequence heette het geloof ik. Ik “houd niet zo” van spelletjes, dat wil zeggen: ik zal er zelf niet zo gauw voor kiezen, maar ik moet zeggen dat we veel schik hadden.
Er was dit keer een soort lopend buffet. Je kon je bord laten volscheppen door de bedienden met van allerlei lekkers. Dit keer was er voldoende vis(!) en vlees, groenten en andere gerechten, nasi, enz. We hebben verrukkelijk gegeten. Na nog een kop koffie zijn we naar huis gegaan.
 - 
Dinsdag - donderdag
Dinsdag begon de school hier weer. De regelmaat kwam er weer in. Sinco ging weer lessen geven. Dit semester moet hij onder andere muziek geven. Dat heeft hem vooraf wel wat hoofdbrekens gekost, want dit is echt iets nieuws voor hem. Maar daar kan hij beter zelf iets over vertellen. (Ze gaan iets oefenen van het Oslo Gospel Choir en andere expressieve koren)
Ik stortte me deze week op het bibliotheekwerk. Ik moet er wel mijn weg nog in vinden.
 - - -
Links en rechts: In de bibliotheek-Gezellig lezen
Midden: huiswerk maken tijdens de studyhall / de ouderen helpen de jongeren met hun science
Ook het oppassen ’s middags begon weer. Ik neem tegenwoordig maar een goed boek mee, want dan kan ik na die tijd thuis op bed rustig een uiltje knappen.
Tussen de bedrijven door heb ik het gordijntje voor het keukenraam afgemaakt. Ik heb er een optrekgordijntje van gemaakt. Ik had wat materiaal van iemand gekregen zodat ik dat heel leuk voor elkaar kon krijgen. Al zeg ik het zelf: het is heel leuk geworden. Ik heb aan de buitenkant een glanzende witte stof genaaid, zodat ’s morgens als de zon er opstaat, het licht weerkaatst wordt, zodat het binnen betrekkelijk koel blijft.
Af en toe ben ik aan het bakken geweest. Vorige week de eerste onvervalste Hollandse appeltaart, die was goed gelukt, zodat ik onze gasten er op kon trakteren en ook heb een Canadees stel op een stuk getrakteerd. Blijkbaar is de Nederlandse appeltaart beroemd tot in Canada, want Kristina, had ooit Nederlandse appeltaart gegeten en smaakte beslist naar meer. Ook heb ik een stuk aan Jan en Annette gebracht, meestal komt zij ons verwennen. Zo laten we over en weer onze waardering blijken. Ik wil ook nog eens bananentaart maken, dat deed ik op Sumba wel eens, bij gebrek aan appels.
Deze week wilde ik kokoskoekjes bakken, ik had eerst een ovengerecht gemaakt met aubergines. Maar de oven liet het halverwege afweten, zonder dat ik er erg in had was het vuur uitgegaan. Dat was niet zo leuk want daardoor viel de maaltijd erg tegen. Ik kwam er pas achter toen het deeg voor de koekjes al in de oven zat, zodoende heeft Sinco na de maaltijd een kwartier op de grond voor de oven gezeten om het vuur in de gaten te houden. De koekjes zijn toen wel goed gelukt. Maar ik denk dat ik de oven eens een grote schoonmaakbeurt moet geven, het is al een oud fornuis en misschien zijn de gaatjes verstopt geraakt. Ik zal eens zien hoe ik daar bij kan komen.
Naast ons huis is een soort “niemandsland” of beter gezegd “niemandstuin”. Daar “wonen” twee waakhonden, die ’s nachts vaak onder ons raam liggen, dan horen we ze snurken. Dat geeft wel een veilig gevoel want zoals jullie weten is ons terrein omheind door een hek, omdat er in het verleden nogal veel ingebroken werd. Het hek van gaas is voor een deel, ook achter ons huis, afgeschermd met platen, zodat er nu ook geen inkijk meer is.
 - 
Er loopt een pad achter en in het verleden hadden ze hier nogal eens last van inlandse mensen die soms niet zulke nette dingen riepen. En om de eventuele kwaadwillenden af te schrikken zijn er dus rondom stukken gras afgeschut waar de honden lopen. Die gaan af en toe flink tekeer en dat is ook de bedoeling. De Papua’s, ook die hier op het terrein werken, zijn doodsbang voor die beesten. Als blanke kun je rustig dat stuk tuin in gaan en dan zijn die honden zo blij als een kind, want het zijn gewoon honden met gevoel, die ook wel eens een aai over hun kop willen. ;-)
Naast ons huis zijn een herdershond en de één of andere bruine hond. Vroeger was ik ook ontzettend bang voor honden, maar sedert wij, omdat Sinco en de kinderen het zo graag wilden, vrijwel altijd een hond hebben gehad, ben ik aardig over mijn angst heen gegroeid. Maar van herdershonden moest ik nog steeds niets hebben, die vond ik maar eng en onbetrouwbaar. Toch heb ik voor de herdershond hier mijn angst overwonnen. Ik probeer zelfs een beetje vriendjes met ze te zijn. Waarom zou je denken? Nu, in dat stuk “niemandstuin” zijn namelijk heel wat ananasplanten aangeplant en die zijn overwoekerd door allerlei onkruid. En aangezien ik wel wat met tuinieren heb en zeker ook met ananas (lekker!) heb ik na enig overleg, mezelf opgeworpen tot “ananasplantenschoonmaker”. Maar dat betekent dus wel dat ik achter de omheining bij de honden moet. Eerst aaide ik ze van achter het hek over hun kop, nog wat aarzelend, maar nu…. Tjonge, wat een enthousiasme, vooral die herdershond vloog me bijna om de hals. Nu dat was nu ook weer niet de bedoeling. Helaas krabde hij met zijn scherpe nagels mijn arm open, dat is niet handig hier, want dan voelen de vliegen zich direct uitgenodigd op een lekker bloedmaaltje. “Sinco, pleister graag!” Heb ik geen pleisters op mijn handen, dan wel op mijn armen (hè kinderen?!) Met tuinhandschoenen tot aan mijn ellebogen ging ik aan de slag. Maar de scherpe bladen van de ananasplanten schramden natuurlijk nog mijn bovenarmen en mijn onderbenen. Dat was weer minder leuk. Maar na een tijd zwoegen in de stijgende temperatuur leverde mij dit twee rijpe ananassen en een heel aantal schrammen op. Dit moest ik de volgende keer anders doen.
Gelukkig heb ik een vest met lange mouwen, dus dat heb ik de volgende keer aangedaan, maar nu nog een lange broek en sokken! Ja, je moet er wát voor over hebben!
Vrijdag
Vandaag was voor mijn doen een drukke dag. Al vroeg stond de wasmachine te draaien, in de tussentijd maakte ik ontbijt. Lekker vruchtenmoes van diverse inlandse vruchten. Laatst “ontdekten”we een soort grapefruits zo groot als meloenen! Gisteravond had ik er één van zijn jas ontdaan, ik kan het niet anders noemen, het leek wel een met bont gevoerde winterjas! Alle vellen eraf, toen het vruchtvlees door de elektrische sapcentrifuge , daarna in de koelkast. Vanmorgen was het sap naar onder gezakt en de vliesjes lagen er als een deken op. Zo kon ik Sinco op een glas zuiver sap trakteren. De sapjes die je in de winkel koopt zijn net zo “mishandeld” met toevoegmiddelen als in Nederland en omstreken. Nog lekker getoast brood en dan naar school. Sinco dus, ik ging naar de bibliotheek. Ik ben nu begonnen om alles weer in de computer in te voeren. D.w.z. het in- en uitchecken van de boeken. Dat is een nogal achtergebleven gebied, dus dat wordt mijn eerste grote klus. Mijn voorganger heeft een keurige handleiding gemaakt, maar hoewel hij een Nederlander is, heeft hij het in de voertaal van dit terrein gemaakt, dus Engels. Sommige woorden bezorgen me nog een frons en diep nadenken. Ik loop niet de hele dag met een woordenboek op zak, en in een Engelstalige school hebben ze waarschijnlijk geen behoefte aan een Engels-Nederlands woordenboek. Nu, daar zeg ik zowat, ik heb er nog niet eens naar gezocht, wie weet is er wel één?
Afijn, toen ik bijna een punthoofd had ben ik na enkele uren naar huis gegaan en heb mezelf op een kop koffie getrakteerd. Ik voelde me nogal plakkerig en moe, dus had wel zin in een bad. Mijn koffie mee. Terwijl ik het bad alvast liet lopen, werd er omgeroepen dat er brand was. Ik verstond het niet zo goed, gaf er eerst geen aandacht aan, maar toen ik mijn boven-buurvrouw hard de trap af hoorde rennen en zij mij riep, heb ik snel de kraan dichtgedraaid en ben naar buiten gegaan. Daar zag ik iedereen naar een bepaald punt lopen, alle schoolkinderen met de leerkrachten voorop waren present. Het bleek een “fire-drill” te zijn. Even kijken of iedereen weet wat te doen in geval van echte brand. Hopelijk komt het niet voor, maar in geval dat wel zo zou zijn is het te hopen dat ik dan niet net in bad zal zitten….. ;-) .
Na de lunch ben ik weer naar mijn oppasadres gegaan en Sinco naar school.
Om half 4 was onze eerste les Tok Pisin (Pidgin Engels). Ik zag er wel een beetje tegen op, omdat ik nog genoeg moeite met het Engels heb, en dan nog weer een taal erbij! Maar het viel me erg mee, het was leuk. Een echtpaar hier met al veel taalervaring heeft de taak nieuwkomers te begeleiden en te helpen die taal te leren. We doen het samen met nog een gezin dat een paar weken eerder dan wij hier gekomen zijn. Zij hebben twee jongens van 12 en 13, die deden natuurlijk ook mee. Ze hebben een leuke methode, we beginnen de eerste tijd met alleen maar luisteren. Het echtpaar, Mary en Rory, zeiden eenvoudige dingen tegen elkaar en tegen ons, zoals : jij, ik, jij en ik, zij, wij, enz. Ook werden een aantal vruchten en groenten op de tafel gelegd, waarvan wij de namen moesten leren. Niets nazeggen nog, alleen maar luisteren en aanwijzen. Het uurtje was zo om. Morgen weer!
Zaterdag
In het kader van de les Tok Pisin waren we bij onze leraren uitgenodigd het ontbijt te eten. Een goede gelegenheid om ook wat woorden te leren die te maken hebben met het eten, enz. Er werd zelfs in het Tok Pisin voor het eten gebeden. Onze gastvrouw had een heerlijk ontbijt samengesteld, ze was al heel vroeg opgestaan om verse zoete broodjes te bakken, vers fruit, eigengemaakte yoghurt, een eiergerecht, enz. Na het eten pakten we de draad van gisteren weer op, wat herhaling en dan weer nieuwe woorden. Geïllustreerd met playmobile poppetjes, wat is man, vrouw, jongen, meisje, enz. Ook aan de hand van tekeningetjes worden dingen aangeleerd. Het schijnt een beproefde methode te zijn. Het is in elk geval heel gezellig. Vooral een paar kinderen er bij is wel grappig, want zodra de poppetjes op tafel kwamen, zag je ze zonder woorden fantaseren met veel humor. Er was nog een jongen bij van dezelfde leeftijd, waarvan de ouders er niet bij konden zijn.
Na afloop zijn Sinco en ik wat gaan klussen in ons huisje. Sinco moest een paar dingen regelen zodat ik de gordijnen op kon hangen, verder heeft hij wat schemerlampjes opgehangen. Er is hier standaard TL licht dus dat is bepaald niet gezellig. Ook had ik graag nog wat extra plankjes in een paar keukenkastjes, en zelf heb ik nog een zoom in het overgordijn gestikt, de trapkast uitgeveegd en opnieuw ingedeeld. We hebben namelijk een kast die onder een trap is, die naar het internaat voert.
Zo zijn we lekker bezig geweest.
 -
Links: Kinks het internaat, wij wonen onder het achterste gedeelte.
Rechts: Maaltijd met onze buren - uiteraard buiten.
|
| |
Extra - Walindi koraalriffen
Ik had nog beloofd wat te vertellen over ons bezoekje aan Walindi, één van de mooiste plekjes van de wereld! De koraalriffen! En daar wonen wij dus nu vlakbij!!
Overzicht van de baai (wij wonen op de punt in het midden).
Aan de kust ondiep.. tot 100 m,
maar waar het blauw wordt wordt het snel dieper tot 2 km diep.
Vorige week ben ik daar, toen het nog vakantie was en er gasten waren, met een paar volwassenen en een stel kinderen en onze Belgische vriendin geweest. Sinco bleef thuis om schoolwerk voor te bereiden.
We gingen eerst met de “van” (bestelbus) via Kimbe rechtdoor naar Walindi. Op Internet kun je er veel over lezen en foto’s zien. We gingen naar een duikschool, maar zelf gingen we niet duiken, want daar moet je een brevet voor halen. Je kunt dus lessen nemen, dat zou ik ooit wel willen!
Bij die duikschool is ook een restaurant met een klein overdekt zwembad van ruim een meter diep, leuk om even in te poedelen en voor de kinderen om te spelen. Je kon daar een boot huren, die had iemand van ons van te voren besproken. De boot werd bestuurd door een Papua man en nog een andere man ging mee als assistent. Het was een leuke motorboot waar we met z’n allen ruim op konden. De kinderen gingen zelfs op de neus van de boot zitten, wij, volwassenen maakten het ons gemakkelijk op het achterste deel. Annette had haar koffiemandje weer mee, dus toen we goed en wel de oceaan opvoeren werden we van koffie en cake voorzien. We voeren naar een klein onbewoond eiland, maar we maakten een tussenstop bij een ondiep gedeelte om daar een mooi stuk rif te bekijken. De ankers gingen uit, en wij konden via een trapje afdalen in het water, voorzien van duikbril met snorkel en zwemvliezen. We hebben daar zeker een uur doorgebracht en genoten van het lekker warme water en al het moois wat onder de oppervlakte te zien was. Toen ik daar zo met mijn gezicht naar beneden op mijn gemak ronddobberde en genoot van de kleurige tropische visjes en koralen, keek ik op mijn waterdichte horloge en zag dat het 14.00 uur was. Ik dacht aan de kinderen. 6.00 u. in de ochtend Nederlandse tijd! Ik dacht : “Ze moesten eens weten dat ik hier onder de tropenzon op de oceaan lig te dobberen”. Nog steeds onvoorstelbaar toch?
Toen we allemaal weer in de boot waren voeren we verder naar het eiland. Daar gingen de ankers weer los en het laatste stukje moesten we door het water waden. Alle picknick spullen gingen mee en op een klein strandje onder wat bomen hebben we eerst onze lunch opgegeten. Daarna gingen de kinderen weer het water in. Ik heb even geprobeerd een dutje te doen, en iedereen vermaakte zich. Het is moeilijk een beschrijving te maken van het eiland, Annette en Annelore hebben een rondje om het eiland gelopen, en de kinderen klommen omhoog. Ik zag alleen maar groen. Het is dus een groene bult in het water zou je kunnen zeggen. We hebben daar heerlijk de hele middag doorgebracht, natuurlijk heb ik ook weer een lange tijd gesnorkeld en genoten van al het moois onder water. Het was wel grappig, want op een gegeven moment wilde Buelah mij wijzen op bijzondere koralen of vissen, dus onder water wees ze en probeerde zelfs wat te zeggen. Ik knikte maar van “ja”, want hoe kun je nu iets verstaan van iemand die met een snorkel in de mond iets onder water zegt! Maar het is duidelijk, we hadden veel plezier. De twee mannen van de boot wachtten geduldig tot het ons beliefde weer terug te gaan. Leuke job! Toen de middag een eind op weg was, gingen we weer in de boot en lieten ons heerlijk naar het “vaste land” terugvaren. Daar konden we douchen, wat drinken en de kinderen, die onvermoeibaar waren, hebben nog lekker in het zwembadje gespeeld. Toen naar huis. Het was al donker toen we veilig op de basis terugkwamen, moe en voldaan.
|
-
-